Puno ng Mangga

Isanlibo’t siyam na raa’t walumpu’t pito,
At itong mangha sa iyo’y isang musmos,
Malapit kang nag-aalay-bigay,
Bungang
Nalalaglag
Pababa
Ang asim na nalalaman pa lang noo’y
Ang asim na nakapangangaligkig-sarap,
Ang paklang nalalaman pa lang noo’y
Ang bubot na pinilit-pinitas,
Panahon nila ‘yun.
Nang anyo nami’y ali-aligid lang
Sa mga hagalpaka’t kwentuhang,
Walang-tuos-puknat, sa lilim mong
Bahay-bahayan, hugpungan ng satsat.
Panahon ‘yun
Nang walang nalalamang bukas,
Kundi ang panahong iyon noon,
Nang ang tanging pakialam lang,
Umikot
Umakyat
Manguyapit,
Sa sangkap mong nagsasanga-sanga,
Sa katawang-gasgas, nakahilig na’t lahat
Matindi pa ring pinatitikas-tindig ng ugat.
At ngayon naman
Dalawampung libo’t anim,
Itong mangha sa iyo’y di na musmos,
Malayo kang nag-aalay-bigay,
Bungang
Sungkit-tuos
Di na maabot
Ang asim na nalalaman na ngayo’y
Higit pa sa asim na nakapangangaligkig-sarap,
Ang paklang nalalaman na ngayo’y,
Higit pa sa bubot na pinilit-pinitas,
Panahon na namin ngayon,
Nang anyo nami’y andiyan na sa harap,
Sa pakikituos-hamok, nakasusukol labang
Walang-hinto’t puknat, sa malayong-lilim
Di-tukoy, mapanganib, nakapanginginig.
Panahon ngayon,
Nang may binabantayang kasalukuya’t
Inaalalang hinaharap di-mawari,
Kailangang makisali-alam,
Higit pa sa pag-ikot
Pag-akyat
Pangunguyapit
Sa sangkap mong nagsasanga-sanga,
Sa katawang-gasgas, pinatibay ng panahon,
Matindi pa ring pinatikas-tindig ng ugat.